Priču o pristupu
umetnostii odustajanju od nje, o ljubavnom gubitku kao iskustvu koje
zahteva interpretativnu posvećenost da bi se otvorilo kao emotivno
intenzivna faza koja je sastavni, pa i nužni deo procesa sazrevanja,o
fortmativnim godinama mladića čija kontemplativna usamljenost krije
potragu za smislom i vrednostima sopstvenog i tuđeg umetničkog
stvaralaštva i njegovom funkcijom u uspostavljanju manje ili više
čvrstih odredišnih tačaka naših života,tu priču Adašević pripoveda
lirizovanim,artističkim,dakle sporim,zahtevnim narativnim glasom koji
percepciju ove proze otežava i koči,čineći je istovremeno uzbudljivim i
iznenađujuće lepim čitalačkim susretom.
Čovek iz kuće na bregu je
knjiga koja se čita više puta, koja se nosi sa sobom i iznova isčitava ,
koja puninu smisla, prevashodno posredovanog lepotom i poetičnošću
forme,nudi-čak zahteva- i u naknadnom,fragmentarnom susretanju.Svim ovom
kvalitetima ovaj kratki roman svrstava se u sam vrh naše savremene
proze, gde za sebe nalazi jedno sasvim osobeno, usamljeno, a tim važnije
i istaknutije mesto.
