Originalnost i zanimljivost ovoga romana ne
počivaju samo u činjenici da niko osim Radakovića ne bi mogao da ga
napiše na ovaj način, već i u tome što autor uspeva da formuliše
pripovest koja je informativna u dokumentarističkom smislu, apostrofira
neke od najvažnijih momenata srpske umetničke prakse kraja XX veka,
zadržavajući eros pripovedanja, konstruisanja narativnog sveta čiji
likovi i njihove sudbine, ma koliko nam bili (ne)poznati u Dvostranoj
stvarnosti, ostaju intrigantni i impresivni kao likovi u priči koju nam
pripoveda romansijer koji je svojim opusom izgradio sasvim posebno,
usamljeno i utoliko vrednije autorsko prisustvo na našoj književnoj
sceni.
