Ako bi
morala da se izdvoji jedna tematska linija priča ove zbirke, onda bi to
bila orijentacija na prošlost, na istorijske teme šireg,
srpsko-vizantijsko-otomanskog opsega. Iako tako profilisane, ove priče
su izrazito moderne i u njima se uočava specifičan Pavićev pripovedački
postupak spajanja prošlog i sadašnjeg uz pomoć alegorisjkih slika,
neobičnih jezičkih spojeva i književne stvarnosti i junaka koji su
oneobičeni, „pomereni“, višeznačni, pa takvi, podsticajni za čitaoca da
izgradi niz svojih značenja iz jedne istine koju priča nosi.
