Iz tih dečačkih mokrogorskih dana
nekoliko prizora mi se najdublje urezalo u svest: čobanska zvona i
dovikivanje žena koje rano jutrom kreću za stadom uz potok, put Panjka,
visoke zaravni pod livadama i pašnjacima, potom ilindanski vašar kod
mokrogorske crkve, pa mistične vodenice na Krsmanskom potoku, udaljene
od poslednjih seoskih kuća, na osami, utonule u gusto rastinje, i
izlasci na Vijogor, jedan od najviših vrhova Zlatibora, sa koga se, za
prozračnih dana, vide visovi Durmitora, Sinjajevine...
