Razvijajući dve paralelne priče – povest Marka Terzića, mladog
beogradskog psihologa, i njegovog dede Pavla Bomarova, genijalnog
predratnog falsifikatora i teškog šizofreničara – Miomir Petrović, autor
Persijskog ogledala i Arhipelaga, otvara novo putovanje kroz lavirinte
duše. Spuštajući se krugovima pakla na liniji Beograd, Firenca,
Budimpešta, Cirih, Oslo, sve do definicije kako sopstvenog tako i
kolektivnog zla (četrdesetih i devedesetih godina XX veka), junaci
Lisičjeg ludila otvaraju nepremostiv jaz između onoga što su verovali da
jesu i onoga što zaista jesu. Vešto pripovedajući o devedesetim, o
podzemnom životu Beograda i Drugom svetskom ratu iz jednog neobičnog
ugla (istorija klasičnog evropskog slikarstva, falsifikovanje umetničkih
dela) autor progovara o genezi instinktivnog i životinjskog u nama, ali
i genezi devijacija ljudskog društva.
