Pisana u formi proznog i
esejističkog melanža, u zanosu «da su ovom svetu još potrebne priče» i
potrebi pisca da se «do kraja ogoli», skoro dve decenije nakon Fusnote,
ova knjiga prati pisca, njegovu poetiku i lektiru, s podrazumevanim
pogledom iskosa, iz neočekivanog.
Iza biografske proze, kombinovane
sa konkretnim iskustvom čitanja savremenika (V.Stevanovića, M. J.
Višnjića, D. Mihajlovića, M. Pavića, S. Selenića, A. Tišme, LJ.
Simovića, V. Ognjenović, B. Jovanović, S. Basare,...), ali i često
zatamnjenih mesta iz istorije srpske književnosti (poput onih koja se
tiču Dositeja, Milovana Vidakovića, Grigorija Božovića, pa i
Crnjanskog), otkriva se mozaik koji afirmiše jedan važan sloj vrednosti
nacionalne kulture.
Ovaj poetički bedeker, precizno svedočeći o nekim
činjenicama naše literarne topografije i istorije, istovremeno dubinski
i jednostavno, obaveštava o stalnosti dualiteta, življenja i pisanja, u
koje je sapet pisac, o problemu biografije i biografskog u pisanju, o
mestu stvarnosti u kojem se rađa literatura, na koncu, o istoriji
književnih postupaka kao rodnom mestu literature.
Nenad Šaponja
