Diskretno prateći sudbinu raspršenog
naciona, u ovom velikom vremenskom intervalu, Demićev pripovedač prati
sudbinu Jakova Ignjatovića i revolucije u kojoj se našao, za isti sto
diplomatske misije dovodi Omer Pašu Latasa i Đorđa Markovića Kodera, a
iz istog prostora beogradske ludnice u osvit Prvog svetskog rata
komuniciraju poznati pripovedač (Petar Kočić) i nepoznati pesnik (Dušan
Srzojević) sa sabraćom im književnom, Savom Mrkaljem i Fridrihom
Helderlinom. Pišući o individualnim graničnim situacijama i o graničnim
nacionalnim prostorima, o granicama između života i literature, o
primicanju i izmicanju reči, o rodoljublju i rodoljupcima, o vremenu
današnjim i počivšim, Mirko Demić, u izvrnutim žitijima ovih priča
pokazuje kako se ono što je rubno i granično ne može preskočiti, kako su
naše istorije samo zbir loših ponaljanja, a da Srbija ostaje onaj
pojmovni čvor koga ni njegovi junaci ne umeju razvezati.
