Poput ovako sagledane strukture, i
naslovna figura ove knjige može se uzeti (barem) u svojoj dvostrukosti. S
jedne strane, ona upućuje na nemir koji podrazumeva svaki
književno-kritički napor, upućuje na aksiološku i etičku napetost jer
nužno ograničavajućem govoru kritike možda nešto uporno izmiče.
Figura
iz naslova, s druge strane, možda svedoči i o ontološki neizvesnoj
sudbini samog čitalačkog čina, o potencijalnoj moći književnog teksta da
proširi prostor i dejstvo (književne) realnosti. U tom slučaju, ona je i
krajnja konsekvenca prihvatanja Bartove tvrdnje: nema života
izvanbeskonačnog teksta.
