Studija Igora Perišića, objavljena u Glasnikovoj kolekciji “Pojmovnik”,
posvećena je najneuhvatljivijem književno-teorijskom pojmu – smehu. O
smehu se do sada pisalo i piše se u filozofskom, psihološkom,
fiziološkom, sociološkom, kulturološkom i antropološkom ključu, ali
književnoteorijski pristup fenomenu smeha podrazumeva interdiciplinarni
pristup i odricanje od mogućnosti konstituisanja jedne opšte,
jedinstvene teorije smeha. Njoj Perišić pretpostavlja pluralitet
postojećih teorija. On u svojoj studiji, nakon nekih terminoloških i
metodoloških razgraničenja, daje najpre sistematizovanu tipologiju pojma
smeha u dosadašnjoj tradiciji, a zatim iznosi pojedinačne teorije,
počev od Platonove i Aristotelove, preko Hobsove, Šopenhauerove,
Bergsonove, Frojdove, Pirandelove i drugih, zaključno sa Bahtinovom,
Ekovom i Propovom – ukupno dvadesetak kratkih pregleda teorija smeha
nastalih u rasponu od dve i po hiljade godina.
Po rečima autora, njegova
namera je bila da izlažući postojeće teorije smeha postavi iste u novi
kontekst u kojem će možda biti moguće objasniti šta smehologiji može da
doprinese termin utopija smeha, kao i teorija koja na njemu može da
nastane.
