Pod pojmom jedinstvene baštine čovečanstva
Hamvaš podrazumeva drevna znanja sačuvana u svetim knjigama različitih
kultura sveta koja imaju zajednički okvir i objavljuju večne i
nepromenljive moralne i duhovne vrednosti. Odstupanje čovečanstva od
ovih univerzalnih vrednosti dovelo je do sveopšte krize koja je, po
Hamvašu, otpočela oko 600. godine p.n.e. i kulminirala u naše doba. Da
bi savremenog čitaoca upoznao sa drevnom baštinom koja može da ukaže na
puteve izlaska iz ove krize, Hamvaš je zamislio obimnu hrestomatiju
najvažnijih starih tekstova koji bi, zbog vremenske i kulturne distance u
odnosu na vreme njihovog nastanka, bili propraćeni odgovarajućim
studijama s ciljem da se čitaoci upute u način na koji ove tekstove
treba čitati. Za takvu svrhu Hamvaš je napisao seriju eseja koji su sada
prvi put sakupljeni u ovoj knjizi. U njima Hamvaš govori o značaju i
smislu indijskih Veda i Upanišada, Konfučijevog i Lao Ceovog učenja,
tibetanskih misterija, japanskog zena, egipatske Knjige mrtvih,
hebrejske Sefir jecire, islamskih sufija, toltečkog nasleđa, zatim o
Orfeju, Pitagori i Empedoklu, Bemeu, evropskim alhemičarima i drugim
čuvarima starih znanja. Lucidno promišljajući ishodišta i domete drevne
baštine čovečanstva, Hamvaš se i ovom knjigom dokazuje kao jedan od
najvećih evropskih umova XX veka.
