Svoju priču Mirjana Mitrović počinje da gradi tamo gde istorija zaboravlja na neke svoje ličnosti. Polazeći od istorijske činjenice da je pre nego što je postao cezar, Maksim Galerije bio u braku petnaest godina, sa ženom čije ime istoriji nije ostalo zapamćeno, sa kojom je imao ćerku Maksimilu, a sa kojom se morao rastaviti nakon carskog ustoličenja, autorka odlučuje da na osnovu preostalih podataka rekonstruiše, a potom i umetnički izmašta potonji život ove žene.
Njeno ime simbolički je određeno. Kao Leta, reka zaborava i Emilija u isto vreme biva zaboravljena i primorana da sama zaboravi svoj prethodni život, svoju ljubav. Neobično i neobuzdano velika ljubav i strast prema svom mužu, sudbinski određuje životni put ove junakinje. Kada se suoči sa time da mora da bude ostavljena, Emilija se uzdiže u svojoj patnji i bolu iznad svog vremena. Ona više nije Rimljanka čiji se muž od govedara uspeo do cara, ona postaje univerzalna, vanvremenska figura ostavljene žene, žene koja vola i koja pati. Situacija Emilije Lete je empatična za sve žene svih doba. Njena sudbina je dokaz da ljubav nije jednoznačna, da onaj ko nas voli može voleti u isto vreme još mnogo njih, a to boli i ranjava više nego onda kada ne voli uopšte.
Sirmijum, Singidunum, Viminacijum, Feliks Romulijanum, Tesalonik, gradovi su kroz koje se kreću junaci knjige. U njima ima carskih dostojanstvenika, centuriona, hetera iz javnih kuća, trgovaca, smutljivaca, prevaranata vlasnika krčmi, pakosnih i opasnih pokondirenih žena-vladarki, sholastika hodačasnika propovednika hrišćanstva. Pripovedač nam daje zaokruženu sliku starog sveta, ali kroz svaki pojedinačni lik mi prepoznajemo sva buduća doba, baš kao i današnje. Autorka nam pokazuje da rimsko doba jeste jezgro naše civilizacije i da direktno korespondira sa svim osobitostima sadašnjeg trenutka.
