Otuda – i poseban značaj izučavanja estetičke svesti
drugih naroda, drugih perioda istorije kulture, a pre svega – drevnih.
To se odnosi i na patristiku. I mada se Oci Crkve nisu specijalno bavili
estetičkom sferom, niti su čak naslućivali njeno postojanje, oni su
objektivno bili „vredni“ i „savesni“ nosioci estetičke svesti svoga
vremena, koja se u njihovom periodu, po svoj prilici, najpotpunije i
najadekvatnije ostvarila (iako u krajnje difuznom vidu) upravo u
njihovim bezbrojnim tekstovima, posvećenim najraznovrsnijoj bogoslovskoj
problematici. Ona će malo kasnije (u Vizantiji i srednjovekovnoj
Rusiji) naći i adekvatnije forme u umetničkoj kulturi. Međutim, u
periodu prelaza od antičke ka hrišćansko-srednjovekovnoj kulturi (a
naročito – pravoslavnoj) nova estetička svest se i formirala, i
izražavala, i sačuvala najpotpunije u svetootačkoj literaturi. A možda
će za buduća pokolenja upravo taj sloj patristike, aesthetica patrum,
biti najznačajniji i najaktuelniji.
