„Zašto
obožavam da vodim ljubav sa ženama koje su mnogo starije od mene?“,
pita se Kusaila, protagonista i narator, na samom početku romana. U
zabitom duaru, u unutrašnjosti alžirske pustinje, sredinom šezdesetih
godina 20. veka, Kusailin život veoma malo nalikuje na živote njegovih
vršnjaka. Muslimanski dečak, rastrzan između Kurana i raskalašnih
knjiga hrišćanskih pisaca, otkriva strast prema književnosti i telima
starijih žena. Dok kroz njegov život defiluju brojne žene, od tetke
Lule i francuske redovnice Roze, pa sve do spremačice u gimnazijskom
internatu i jevrejske prostitutke Zuine, Kusaila postepeno spoznaje svu
kompleksnost i relativnost sveta.
„Slava
Dragom Bogu, ali laži takođe govore istinu, možda čak tačniju i
verodostojniju istinu od svih ostalih istina,“ tvrdi glavni lik
Kusaila. Lelujavo se poigravajući sa intertekstualnošću, prividom
istinitosti i očitošću laži, Amin Zaui vešto kroji neobičan poetski
roman čija je spiralna struktura uslovljena samom prirodom sećanja –
vrtlogom maglovitih epizoda nalik na snove – pomoću kojih rekonstruiše
kompleksnu sliku prošlosti.
