U potpunom očišćenju od konkretnog promašenog života
pedesetdvogodišnjaka, u državi poremećenih vrednosti, autor, bez
kolebanja, najmanje štedi upravo uzvišeno grozno svoje prvo lice. Ovo je
neprestani dijalog sa sopstvenom sudbinom, sa njenim ishodima i
prividima. Tili pominje i preminule i žive, vrlo konkretno i personalno
okruženje, iz sopstvene sadašnjosti, prošlosti, ali i iz krika i
škrguta. U Izdahu iz staklenika smenjuju se dijagnoze i metafore, likovi
i trikovi, košmari i neuroze, citat i blistavi poetski aforizam, beli i
oštri stih, kao i tamna i veličanstvena bol ovovremenog bluza.
