Govoreći o crtežu kao antropološkoj potrebi i o njegovoj istorijskoj dimenziji kao o mogućoj istoriji ljudskog društva, Ljubomir Erić je posebno posvećen pitanju izvornosti crtanja i crteža. Zašto crtamo i šta drugima govorimo svojim crtežima, svakodnevnim ili umetničkim, to su dva velika pitanja kojima se bavi ova zanimljiva i podsticajna knjiga. Erić u knjizi O crtežu vodi dalekosežan dijalog sa psihoanalitičkim školama koje su se bavile crtežom – od shvatanja Sigmunda Frojda i klasične analize, preko ego psihologije i teorije objektnih odnosa, do self psihologije i savremene psihoanalize. Na osnovu ovog dijaloga, koji je često i polemičan, Erić uspostavlja svoje slojevito i iznijansirano viđenje umetnosti crteža. „Crtež nikada nema samo jedno značenje“, kaže Erić: „Sve što se nacrta ima neki smisao i tu ne postoji nikakva slučajnost.“ Kao najvažnije podsticaje za stvaranje Erić vidi nadahnuće, ljubav, strah, agresivnost, destrukciju i razaranje kao i emocionalnu bolest. Odlično pisana i utemeljena i u psihoanalitičkoj teoriji i u poznavanju likovne umetnosti, Erićeva knjiga O crtežu je dragocena studija o umećima moderne psihoanalize i o modernoj umetnosti crteža.
