Od početka osamdesetih i „mlade srpske proze“
Arhiepiskop Sava pomera granice proze zaoštrenim preispitivanjem kanona
srpske književnosti i kulture. Ništa manje, mnogo uzbudljivije i
autentičnije od onih koji se za tradiciju deklarativno zalažu, ali za
koje ta tradicija u osnovi predstavlja mrtvo slovo na papiru, Sava
Post-Damjanov reaktivira i preuobličava brojne stilsko-poetičke
komplekse iz istorije srpske književnosti, oživljavajući na taj način ne
samo sporedne književne tokove i rukavce, nego, pre svega,
postavljajući znak pitanja iznad onoga što je glavna struja, ili
jednostavnije klasika.
