Temu
moralnog zlostavljanja ona analizira na primeru junaka Kafkinog Procesa
i Pekićevog romana "Kako upokojiti vampira"; ljubavno zlostavljanje
traži u Nabokovljevoj "Loliti", "Milevi Ajnštajn" Vide Ognjenović,
Pekićevom "Zlatnom runu" i Andrićevoj priči "Zlostavljanje".
Porodično
zlostavljanje tretira na osnovu romanima Elfride Jelinek i Bore
Stankovića "Pijanistkinja" i "Gazda Mladen," a temu odnosa žrtve i
zločinca, odnosno potrebe žrtve za psihološkim prevazilaženjem torture,
analizira u dve drame koje se bave logorskim iskustvom "Vojnik i lutka"
Đorđa Lebovića i Arijela Dorfmana "Smrt i devojka".
Poslednje i
najintrigantnije poglavlje naslovljeno je „Zlostavljanje književnosti“u
kome se Ahmetagić najpre bavi zlostavljanjem književnog junaka (i,
posredno, čitaoca) od strane narcističkog autora na primeru Gombrovičeve
"Pornografije". Zatim prelazi na problem zlostavljanja književnosti u
našoj sredini, i to od strane kritičara i tumača koji književnost
podvrgavaju ideološkom i političkom sudu podobnosti redukujući sadržaj
dela na meru sopstvene ideološki motivisane poente.
Autorka analizira
tri takva slučaja: tumačenje Njegoševog "Gorskog vijenca" kao
inspiratora rata u Bosni i genocida u Srebrenici koje je izveo Esad
Bajtal, tumačenje "Opsade crkve sv. Spasa" Gorana Petrovića kao
paradigme nacionalističke ideologije savremene srpske kulture, koje je
izveo Saša Ilić, kao i način na koji Mirko Kovač u svojoj
esejističko-memoarskoj knjizi "Pisanje ili nostalgija" izvodi
nacionalistički profil Borislava Pekića.
