Savremeno razumevanje uspostavlja likovno
izražavanje psihički obolelih kao integralni deo likovnog izražavanja
uopšte, tako da se ono više ne može svrstavati u bolesnu ili izopačenu
umetnost ili u psihopatološku umetnost, jer umetnost sa takvim
obeležjima ne postoji. Postoji samo psihopatologija likovnog izražavanja
koja je, nažalost, dugo bila sasvim zanemareno područje likovne
umetnpsti i kulture. Kada je o njoj reč, primerenije je govoriti o
mogućnostima drugačijeg umetničkog oblikovanja ili, pak, o novoj
antropologiji. Zahvaljujući tome što je likovni izraz psihički obolelih
postao integralni deo likovnog izražavanja, gde zauzima posebno mesto,
psihijatri i psihoanalitičari imaju delikatan zadatak da posvete pažnju
dvema ključnim oblastima za koje su kompetentni: psihološkim činiocima u
procesu likovnog stvaralaštva i specifičnostima i karakteristikama
likovnog izražavanja psihički obolelih. Posvećena graničnim oblastima
psihoanalize i teorije umetnosti, monografija Ljubomira Erića
Psihoanaliza i psihopatologija likovnog izraza analitično i posvećeno,
na materijalu koji je prikupljan nekoliko decenija, ispituje odnos
psihoanalize i umetnosti, bolesti i stvaranja, dinamičke činioce koji
pokreću ličnost, pogotovu ličnost stvaraoca, kao i odnos likovnog izraza
i psihopatologije.
