Temeljno i romamsijerski lukavo, mnogostruko i u nesvakidašnjoj mešavini
lirske ironije i epske fragmentarnosti, pomalja se duž bedema Severnog
zida ključni motiv (velike) srpske literature ovog veka, seoba,
emigracija... motiv Crnjanskog, Pekićevskih torbarskih Simeona, Kišovih
internacionalista i sanjara po „gulazima“. Smrt, u Velikićevom romanu,
pokreće priču, ali je izgnanstvo i pustolovina – ne najmanje pustolovina
pisanja – hrane i nose. Vreme istorije i vreme individue spajaju se
kroz suptilno korišćenje ne samo proznih tekovina Moderne, već i kroz
(apokrifnu, domišljenu) alegoriju iz biografije njenih velikana.
(Svetislav Jovanov)
