Stojimirović se tek u zrelim godinama, ofijukan sudbinom otpadnika, građanskog žurnaliste, dvorskog čoveka, intimusa Milana Stojadinovića (1888–1962), rešio da sistematizuje svoje slike prestonice, poglavito iz teške nužde da bi preživeo, ali iz potrebe da pobegne iz tame velikog stradanja kada je Ozninim islednicima ispričao gotovo sve tajne Kraljevine Jugoslavije i njene političke elite. Slomljen, ali još očuvanog spisateljskog habitusa, počeo je, posle 1960, da objavljuje fino ispisane minijature u listu intrigantnog naslova – “300 čuda”. Prećutno je postao veoma čitan, ali daleko od etabliranog statusa u predratnoj Jugoslaviji. Bio je ispisan iz istorije, ali ne i otpisan, od zaborava su ga čuvali tekstovi koje je pisao u maniru dobre stare beogradske škole.
