Komponovana kao
zamišljen autodijalog teorijskih radova, prepiske i pesama, ukazuje na
jedinstvenost autopoetičkog stava koji je beskompromisno branio svoju
teoriju ukrštaja i simetrije uma i srca. Otud se, s druge strane, ovako
sklopljena njegova zbirka ne može uopšte razumeti iz poezije njegovih
suvremenika, već jedino iz perspektive međuratne naše lirike. Svoj Novi
život ona tako dobija tek u takvoj obrnutoj poetičkoj perspektivi kao
svojevrsna odbrana samodovoljnosti poezije, lirike, pre svega i treba je
razumeti kao korekturni otisak izgrađene stvaralačke avangardne
samosvesti. NJegovu poeziju možemo, a da to uopšte ne bude prenaglašeno,
razumeti i kao autobiografiju srpske moderne lirike, koja je svoj
smisao, poput Danteovog značaja za Italijane, svoj egzistencijalni nemir
čak, jer stameno strasni, razrešila ukrštajem dalekosežno važnim za
srpsku liriku.
