Ova "knjige mudrosti", "vrsta intimnih dnevnika", koje je Andrić pisao celog života, smatraju se jedinstvenim u našoj književnosti i stoga jer je pisac u njima prvi put nedvosmisleno progovorio o sebi. Dnevnicki u Andricevim Znakovima pored puta jeste kratki tekst koji se moze napisati u toku jednog dana, u kome pisac ispusuje trenutno raspolozenje, vidjenje neke pojave, licnosti, utisak sa puta ili misao koja ga preokupira. Godinama belezene i bez odredjenog reda pisane takve zapise pisac sabira u knjigu koja postaje ogledalo njegove duse, a ne dnevnik. Princip organizacije tekstova u knjizi nije tok vremena, kao sto je u klasicnom dnevniku, vec spontani rad duse koja zivo i osetljivo reaguje na svakodnevne posticaje i preradjuje ih u meditacije i vizije, u snimke predela i ljudi. Spontanost i neobaveznost glavna su odlika takvog, viseg, duhovnog dnevnika kakvi su Znakovi pored puta. Tekst u njima raste i razvija se kao organsko tkivo: jedan fragment naslanja se na drugi, a ovaj na sledeci i tako do u nedogled. Ta ogranicenost i spontano stapanje manjih tekstova u vece celine, delo, jedna je od glavnih odlika Andricevog radnog postupka.
