Ontološka
polazišta ovog ključnog pojma su, između ostalih, Bahtinov dijalogizam,
Deridina kritika zapadnog logocentrizma, dekonstrukcija Sosirovog modela
znaka i strukture, estetika recepcije, kao i kultura sećanja. To otvara
novo polje semiotičkog označavanja teksta, sugerišući relativan
karakter značenja, identiteta, subjekta, teksta i socioistorijske
realnosti. Kao izrazito transgresivan i ambivalentan pojam, opšta
intertekstualnost je prihvaćena i u interdisciplinarnim istraživanjima
društvenih nauka, vizuelnih umetnosti, medija i popularne kulture, dok
se posebna intertekstualnost (citatnost) mahom ograničila na drugačiji
pristup izučavanja književnih tekstova.
